Zo gaat dat dus.

Vandaag heb ik voor het eerst een boek weggebracht naar aan een goede vriend. Ik ken hem uit een heel andere context dan die van de romans. Hij leest al zoveel ‘zakelijk’, dat ik verontschuldigend zei, dat het wel een hele dikke pil was geworden. Hij lachte. “Ik lees snel”, grapte hij.

We zaten in een hypermodern tuinhuis in de eerste zonnestralen van februari. We spraken over het boek en hoe ik daartoe gekomen ben. “Een oude droom”, zei ik. “Het was de hoogste tijd om mijn oude droom waar te maken.”

Vanavond kreeg ik de eerste reactie op het boek van de schoonmoeder van mijn oudste dochter. “Het leest lekker hoor”, schreef ze. “Ik zit er helemaal in! Heerlijk!”

Een andere vriendin vroeg wat een Starrite was. Ze kon het niet vinden op internet. Toen ik het haar uitlegde zei ze: “Ik dacht al zoiets.” We grinnikten.

Ik zei tegen mijn dochter dat ik die reacties zo leuk vind. Ze waarschuwde: ”Het zal ook wel eens een keer minder leuk kunnen zijn, mam.”

“Tuurlijk,” zei ik. “Dat snap ik heel goed. Maar het boek wordt gelezen en dat is wat ik leuk vind. Het is fijn als mensen genieten en anders niet. Ik kan er nu geen letter meer aan veranderen.”

Het boek groeit meer en meer van me af.

Zo gaat dat dus.