Waarom koos ik dit onderwerp

Ik weet niet of ik het onderwerp gekozen heb, of het onderwerp mij. De tweede wereldoorlog had altijd een bijzondere aantrekkingskracht op me. Als de vijfde dochter in een gezin van 6 kinderen las ik al heel jong het dagboek van Anne Frank. Fascinerend en afschuwelijk tegelijkertijd. Onbegrijpelijk. De tweede wereldoorlog had me voor eeuwig “bezet”.

Het liet me niet meer los. Hoe komt het dat mensen elkaar zoiets aan willen doen? Hoe ver kunnen we als mensen zo van elkaar vervreemden dat de ander(en) met gemak gesepareerd en gedemoniseerd kan/kunnen worden? Waarom hebben maar weinigen onder ons hier een innerlijke alarmbel voor? Wat sust ons in slaap en staat de gruwelijke werkelijkheid toe? Waarom kijken we weg? En hoe gemakkelijk is het om bij nabaat te oordelen? 

Het recht moet zijn loop hebben. Maar wat is de winst als je na de slachtoffers vervolgens de daders vernietigt? De rechtbanken van Verzoening van Nelson Mandela waren net als Anne Frank een grote inspiratie voor mij. Niemand is alleen goed. Nabijheid redt ons. Als je dicht bij de ander bent, kun je elkaar niet ontkennen. Nabijheid geeft begrip.

Vergeven. Ik leerde ooit een definitie van vergeving:

Alles in het verleden blijft eeuwig zoals het was, maar vergeving opent een gezamenlijke toekomst.

Dat geeft hoop.