De laatste loodjes

Het jaar ligt nog ongerept voor me. Veel plannen zijn er niet. Schrijven aan mijn nieuwe boek is mijn dagelijkse zekerheid en de geboorte van “Prinsenvlag”. De twee boeken lopen behoorlijk door elkaar heen in mij, de laatste hand leggen aan Prinsenvlag, lijstjes opstellen en afvinken om niets te vergeten, uitnodigingen sturen en kiezen tussen een “save the date” of een “save the moment” en puzzelen of het een fysieke of digitale presentatie moet worden. Hoe heerlijk zou het zijn als er een aantal van mijn geliefden bij de boekuitreiking konden zijn. De plek weet ik al; de Bibliotheek op de Neude in Utrecht. Een plein dat ook voorkomt in mijn roman.

Tegelijkertijd dwingt mijn nieuwe boek “Wapendragers” mij haast op de knieën en eist van mij onverkort alle aandacht. Prinsenvlag doet me denken aan de laatste weken voordat mijn oudste dochter de deur uitging, op kamers in Groningen. Groningen was zo ver weg en Joko nog een onbeschreven blad. Lijstjes, wijze raad, slapeloze nachten; alles wat een moeder doorleeft als haar eerste de deur uitgaat. Mijn tweede boek, Wapendragers, is als een dreumes in de kleuterpuberteit. Ze ligt gillend op de vloer in de supermarkt, stelt aan iedereen beschamende vragen en dreint als ze haar zin niet krijgt. Een ware handenbinder.

Die twee zijn een forse combinatie. Misschien daarom dat ik niet veel plannen maak. Er is genoeg voorhanden.